Goed leven is wel aan mij besteed en de titel van dit kookboek dus ook.
Voor mijn laatste verjaardag kreeg ik van een dierbare vriendin een vertaald kookschriftje uit 1870. Franse gerechten zoals ik ze het liefste zie; zonder opsmuk, met mooie ingrediënten en heel erg lekker.In januari maakte ik kalfsvlees klaar en ik ontdekte gisteren dat ik resten kalfsbouillon in de vriezer had liggen; de hoogste tijd om daarmee iets te doen.
En zoals meestal ga ik dan verder kijken naar welke ingrediënten ik in huis heb en was nieuwsgierig of ik er gerechten bij kon vinden in dat prachtig kookboek.
De aardappelen die ik nog had, heb ik verwerkt in een gerecht met de naam 'pommes fondantes' wat de auteurs vertalen als 'smeltende aardappels' en mensenkinderen...smelten deden ze. Maar niet voordat ze een krokant mondgevoel gaven vol smaak door het opgenomen vocht; kalfsbouillon, flinke scheut witte wijn en slagroom. Verder citroentijm die het ondanks het weer prima doet in mijn balkonbak, knoflook, zout en peper. 40 min op 180 graden. Klaar.
Ik had nog een mooie biologische witte kool liggen en een flinke bos selderij en mijn oog viel op het gerecht 'choux farci' dat weliswaar een groene kool voorschreef maar ja ik ben nooit wars van een eigen experiment al was het volgen van dit gerecht voor mij avontuurlijk genoeg.
Kool even koken, gehakt/spek/groente/kuidenmengsel maken en dan de kool ermee vullen, stevig in een doek wikkelen, dicht knopen en een uur koken...daar kwam het op neer.
Ik ben altijd in voor iets nieuws dus ik begon vol goede moed.
Ik zal niet liegen;
het is niet een werkje dat ik op een doordeweekse dag even tussen de bedrijven door zou doen maar ach het is tenslotte weekend en de boys lieten zich met handjes amandelen op de bank door de tv vermaken en wachtten rustig op de dingen die komen zouden. Ik zei maar dat we de Franse maaltijd in stijl zouden gebruiken want uiteindelijk gingen we pas tegen 20.30 uur aan tafel.
Het bewerken van de kool was een klus. Althans voor mij die niet veel fröbeltalent heeft.
Maar het bevredigde op een vreemde manier ook en dat komt waarschijnlijk doordat het kookboek een vertaling is van een frans kookschrift uit 1870. Ik voel me dan op een bizarre manier verbonden met een andere tijd en ontleen daar het geruststellend gevoel aan dat de vergankelijkheid van het bestaan maar een deel van het verhaal is.
Gerechten en ingrediënten leven door en zo kan het zijn dat ik ruim 140 jaar later in een amsterdamse keuken sta te rommelen met een kool, een doek en een stuk touw (nou ja, een schoenveter bij gebrek aan bindtouw).
De vulling maakte ik van gemengd gehakt en spekjes (uiteraard biologisch). Het recept vroeg om varkensgehakt en rauwe ham maar nogmaals, recepten zijn voor mij meer een inspiratiebron dan militair precisiewerk dus ik ga met de Franse slag te werk.
Spannend om de kool uit het kokend water te vissen en uit te pakken; geen idee wat ik aan zou treffen. Maar tijdens het aansnijden kreeg ik zo'n goed gevoel. Het was zo prachtig en bleek ook puur van smaak. Duidelijk ten gevolge van het gebruik van mooie ingrediënten en de eenvoud.
De mosterd was een heel mooie uit de natuurwinkel, een aktie voor 1 euro per potje! Zijn van die dingen waar ik erg van kan genieten...
Lekker zoetige tomaten erbij met een vinaigrette.
Simpel.
Precies goed.
Bon appetit!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten